Son Mektup

Heybeliada’da, 19’uncu yüzyıldan kalma ahşap, duvarları damar damar çatlamış, eski evimizdeyim. Seni en son uğurladığım yatak odamızın kenarında oturmuş, bana yazdığın mektubun üzerinden dolma kalemim ile harflerin gölgesinden geçerek, seneler evvel cevapsız bıraktığım sözlerine karşılık arıyorum.

Bu kağıdı boş da bırakabilirim, veya sana pişmanlıklarımdan bahsedebilirim. Kaderimizi, kalemimden çıkacak her bir kelime ile yeniden dikip birleştiremeyeceğime göre, harfleri bir araya getirerek ortaya aşk mısraları çıkartmak artık fuzuli.

İnsanın canını en çok acıtan duygu kaybetme korkusu mudur? Ben seni kaybedeli on yılı beş geçerken, ne kadar geç kaldığımı fark ediyorum silinmeye başlayan satırlarında.

Son mektubunu neden cevapsız bıraktığımı biliyorsun, biliyoruz. Sana içimdeki Ruhi Bey’den bahsederken bana boş bir ifade ile bakışın kadar yaralamadı yokluğunun farkındalığı.

Afife Jale’nin geri dönüşü olmayan bir hastalığa kapıldığı vakitler Selahattin Pınar’ın üzerinden eksik etmediği aşkının da, onu hayata geri döndürme çabalarının da çoktandır unutulmuş bir devrin çocukları olmaktı belki mutsuzluğumuz.

Herkesin hayatı romandı. Benimki ise, kötü bir çeviri. Sen kocaman bir ansiklopedi iken, ben, akşam üzeri kepenklerini kapatmakta olan bir sahafın arka raflarında sıkışıp kalmış, çıktığı devirde çok satanlar arasına girememiş, eski bir cilt roman.

Yüzünü unutmuş olabilirim fakat beni her yerde takip eder deniz.

Mavisiz bir şehre yerleşmek istedim çünkü her limanda bekleyeni sen zannedip koştuğum zamanlar oldu. Veya bir gemi yanarken onu karşısında bağdaş kurup keyifle küllerinin denize düşüşünü seyredişlerim. Benden en çok merhamet duygumu almış olmalısın. Senden sonra hiç kimsenin kalbine dokunamadım.

Cuma akşamları adada gittiğimiz meyhane şimdilerde el değiştirmiş; artık ne Müzeyyen Senar kulaklarda, ne de Ece Ayhan’ın Mor Külhani’si asılı duvarda. Devir değişiyor, baksana, biz bile haz duyamaz olduk cereyanında kaldığımız yeni sevdalarımızın pruvasında.

Seni en son gördüğümde kılıcına karşı bir gül tutuyordum. Kılıca karşılık gül, bir nikah töreninde. İroni ne çok can yakar, bilir misin?

Eski çalışma odamıza geçiyorum; ortada ne kütüphanemiz kalmış, ne de masamız. Ben evden ayrıldıktan sonra, sana aldığım kitapları oraya terk edecek kadar benden nefret etmiş olmalısın. Elime ilk geçen kitap ‘’Illuminations’’.  Çocukluğumdan beri ısınamadığım fransız şiirleri, ve sırf sana anlatacak bir hikayem olsun diye hafta sonları tüm harçlığımı yatırıp aldığım kitaplar... Benden Verlaine ile Rimbeau’nun eşcinsel ilişkilerini dinlediğinde nasıl şaşırdığını anımsayıp tebessüm ediyorum. Bu kısa sürüyor; aklımda bana karşı çıkışların, çatışmalarımız... Sana göre şiirde sembolizm de erotizm de gereksizdi; sen sözcüklerdeki müziği de resmi de anlamak için durup düşünmezdin, her kelimenin anlamı slogan tadında, anında büyülemeliydi seni. Bizi de sahipsiz bırakan senin anlık heveslerin ve kolaya kaçışların olmadı mı zaten?

Elimdeki mektupla yatak odamızdan çıkıp eski salonumuza geçiyorum. Pencerenin önünde seni beklediğim vakitleri anımsıyorum. Cemal Süreya’nın Tomris’ini görmek için sabırsızlandığı iş çıkışları, eve koşuşları , ve Tomris’in ona arkadaşlarıyla gezip dolaştıktan sonra eve gelmesini söylediği anı hayalimde canlandırmaya çalışıyorum. Nafile, ne sen Cemal gibi evin girişinde oturup bekleyecek kadar çok sevdin beni, ne de ben Tomris kadar karşılıksız bir özgürlük alanı tanıdım sana.

Evin en sevdiğim köşesi; dar koridor. En çok burada kavga ederdik. Sağ duvardan sol duvara, bir terazinin üzerindeymiş gibi dengede durma çabalarımız kalbimin her çarpıntısında.

Cansu Eraydın
Fotoğraf: Cansu Eraydın