Yan odadan gelen sesleri dinliyorum.
Büyük Londra Oteli'nin 101 numaralı odasındayım,
Saat sabah yedi civarı.
Hatta yediyi onyedi geçiyor ama, şarkıdaki gibi;
Kafiye olsun diye değil.
Yan odadan gelen sesler karışık,
Duş alan bir adam var anladığım kadarıyla.
Yatakta uzanmış televizyon izleyen bir kadın.
Kadın sürekli konuşuyor, haberler var televizyonda.
Adam kadını suyla aldatıyor, çok belli.
Kadın, adama sorular soruyor.
Aldığı en uzun cevap 'bakarız' oluyor.
Sonra kadının mırıltılarını duyuyorum,
Belli ki gizli tehditler dolu.
Tanrım, kadınları sence de çok tehlikeli yaratmadın mı?
101 numaralı odamın eski ve tozlu halısının üstünde yalın ayak sessizce dans etmek için dikkatimi toplamaya çalışıyorum.
Otel odaları için herkes bir şeyler söylemiştir de acaba çok 'susuz' olduklarını düşünen olmuş mudur?
Otel odalarında hep bir kuruluk vardır, susuz kalmış gibidir.101 numaralı odada böyle, çok susuz.
Çok susuz ve çok tozlu bu otel odaları.
En çok yıldızlı olanı bile.
Bir de koca pencereli olanlar var ya hani, neredeyse panoramik deniz manzarası olanlar; korkunçtur, deniz beş megapiksel bir fotoğraf gibi ucuz ve tatsız görünür.
Hâlâ dans etmeye başlayamadım,
Yan odanın gürültüsü kulaklarımdan beynime dolmuş durumda.
Eski bir silah olsa bir çekmecede,
Yan odanın kapısını bi’iki kere tıklasam nazikçe.
Kapıyı açan kadına doğrultsam silahı
(kadının ucuz boyalı sarı saçı, siyah kısa bir geceliği
ve belki üstünde bayat leopar desenli bir geceliği olmalı),
sonra en yumuşak ses tonumla
-biraz sessiz olur musunuz,
Yan odada dans etmeye çalışıyorum da.
Diyebilsem,
Gözlerimin içi güven ve sevgiyle parlasa bu esnada.
Kadının fal taşı gibi açılan gözlerine karşılık,
Duştan çıkan geniş omuzlu, havluyu beline sarmış adam; hiç korkmadan bana sakince baksa.
Birbirimize gülümsesek, kadın kıskançlıktan çatlasa.
Ama biz adamla en fazla okey takım arkadaşı olabileceğimizi bilsek ve ötesi olmasa bu hikâyenin.
Halının üstünde dönerken sağ ayağımın bileği burkulsa,
Yere düşer gibi olsam ama sırf düşme eylemini gerçekleştirmek için atsam bedenimi halının üstüne.
Bir süre ölmüş gibi kalsam.Ya da sadece bayılmış gibi.
Şimdi ölmek istemem, şarkıdaki gibi.
Sonra sigaraya uzansam, kristal viski kadehine benzeyen kültablasını sehpanın üzerinden çekip alıversem.
Yerde sırtüstü uzanmış sigaramın dumanını tavana doğru yollayabilsem.
Arada sigaranın ağzıma bıraktığı berbat tadının etkisiyle ağzımdaki tükürüğü dilimin altında biriktirip kültablasının sağ köşesine bıraksam, yani yavaş ve nazikçe tükürsem.
Sonra 101 numaralı odanın banyosunun kapısı açılsa;
Elinde bir adet sol kanat gazetesi, iki adet sağ kanat gazeteden çıkarılmış borsa sayfası ve bir adet anlamsız bir futbol gazetesi olan bir adam çıksa.
-Halının pek temiz olduğunu sanmıyorum
Dilan, yatağa neden uzanmıyorsun?
Dese bana.
Gülümseyip, Fransızca birkaç cümle uydursam.
Sonra söz dinleyen bir kedi yavrusu gibi yatağa geçip,
Az önceki yalnızlığımda olup biten tüm güzel hikâyeleri duvardaki kasaya saklayıp,
Birazdan benimle sevişmek isteyecek adama yatakta yer açsam
.. Adam yatağa gelse,
Gazeteleri halının üstüne atıverse.
Yüzümü adamın göğsüne yaklaştırırken sırtım ve yastık arasına sıkışmış
'Yalnızlığımın Hayal gücü ve Yan Odası' isimli kitabı farketse adam, ve arka kapağına bakıp, okusa;
“Olabildiğince yalnız kalmalıyım. Başardığım ne varsa ancak yalnızlığımın karşılığıdır.” Franz Kafka
Kafka Okur Dergi, sayı 3, 2015
Dilan Bozyel